Disa këshilla shtëpiake për prindërit me fëmijë gjatë urgjencës së COVID
Me mbylljen e shkollave, fëmijët dhe adoleshentët janë në shtëpi. Si duhet ta trajtojnë prindërit situatën në shtëpi?
Kjo varet nga faktorë të ndryshëm, një prej tyre është mosha e fëmijëve tanë. Fëmijët kanë nevoja të ndryshme nga adoleshentët.
Mos të harrojmë se edhe emocionet mund të jenë “ngjitëse”: nganjëherë qeshja e dikujt mund t’i bëjë të qeshin të gjithë familjen, por e njëjta gjë vlen për trishtimin ose frikën. Fëmijët, më shumë se të tjerët, janë të ndjeshëm dhe duhet të mbrohen.
Si t’i mbrojmë fëmijët tanë nga frika e koronavirusit?
Padyshim që fëmijët janë të vetëdijshëm për kontekstin e alarmit: të gjithë ne jemi informuar nga lajmet me situaten e cila diskutohet gjithashtu në shtëpi. Prindërit mund të ndihmojnë fëmijët e vegjël duke shpjeguar se çfarë po ndodh lehtë dhe me fjalë të përshtatshme. Nuk keni nevojë të shkoni në shumë detaje. Ne duhet të përqëndrohemi në “këtu dhe tani” dhe mbi arsyet pse ne po bëjmë atë që po bëjmë: qëndrimi në shtëpi na ndihmon dhe na mbron. Shkurt, ne duhet të flasim me fëmijët tanë, duke siguruar një ndjenjë besimi dhe sigurie.
Eshtë me rëndësi të madhe të bisedojmë me fëmijët tanë, t’u japim atyre shpjegime, sepse fëmijët priren të kompensojnë “të pa foluren” ose “te pa thënën” me imagjinatën e tyre dhe kështu duke dhënë kuptimet e gabuara për atë që po ndodh: “Unë nuk po vijoj shkollën sepse nuk isha mirë me mësime “,” Unë bëra këtë veprim dhe mësuesi im zemërohet me mua “,” nëna më mban në shtëpi sepse bëra diçka të gabuar “. Le të mendojmë se sa ankth, frikë dhe trishtim ka pas këtyre mendimeve!
Empatia e prindërve është thelbësore. Përgjigje të tilla si: “Mos mendoni për këtë”, “Luaj dhe lërini këtë ” nuk i ndihmojnë fëmijët, të cilët kanë mbetur me boshllëk, vetëm me një frikë për të cilën nuk duhet të flitet. Pranimi i shqetësimeve të fëmijëve (dhe kjo nuk do të thotë të prezantoni temën jashte rrethanave, por të prisni që vetë fëmijët të bëjnë pyetje dhe më pas të shfrytëzojmë mundësinë për të folur për të) i bën ata të ndjehen të kuptuar, të mbrojtur, jo të vetëm dhe të lehtësuar.
Çfarë duhet të bëjnë prindërit në shtëpi?
Prindërit mund ta shfrytëzojnë këtë mundësi për të luajtur. Ne kurrë nuk kemi kohë për të luajtur dhe mund ta bëjmë atë në qindra mënyra, ne mundemi:
- të gatuajmë me ta,
- të luajmë lojëra bordi,
- të kercejmë me litar,
- të kaloni ca kohë me ta edhe kur luajnë video lojëra,
- të kerceni.
Duke pasur parasysh sezonin, ne gjithashtu mund të punojmë në kopsht. Me pak fjalë, duhet të shijojmë kohën tonë me ta. Nëse i kushtojmë vëmendje, shumë nga këto lojëra janë lojëra aktive dhe duke folur për parandalimin, ato ndihmojnë në përmirësimin e shëndetit dhe gjendjes shpirtërore.
Çfarë për adoleshentët?
Zbatohen të njëjtat rregulla në lidhje me empatinë. Me disa adoleshentë, mbase, mund të jetë e nevojshme të përmbani ankthet.
Megjithatë, me të tjerët diskutimi mund të jetë i ndryshëm: adoleshenca është një periudhë e ndarjes nga familja, e vetë-identitetit dhe e autonomisë, e ndjenjës së rritur të diferencimit dhe pavarësisë nga prindërit që çon në dimension tjetër grupor, marrëdhënie të jashtme dhe miqësi. Për adoleshentët, të qenit i izoluar nga shokët e klasës dhe miqtë është një sakrificë e madhe. Ajo që po ndodh është që ose ka adoleshentë që nuk ndjekin udhëzimet e urgjencës dhe shkojnë të luajnë futboll në park , ose të strehohen në një botë virtuale bazuar në rrjetet sociale.
Është e rëndësishme t’i mbështesni ata, duke e krahasuar dhe hapur dialogun sa më shumë që të jetë e mundur.
Për më tepër, ajo që po ndodh ndërmjet prindërve që janë në shtëpi (ose që punojnë nga shtëpia) dhe adoleshentët është se ndjehen sikur dikush ua pushton hapësirën e tyre. Një dinamikë tjetër nëse krahasohet me fëmijët që kanë nevojë për afërsi, ndërsa adoleshentët kanë nevojë për hapësiren e tyre.
Kjo ndjenjë pushtimi përkeqësohet nga fakti se prindërit priren t’i kontrollojnë ata më rreptësisht se fëmijët e tyre të vegjël. Në këto raste, kuptimi i përbashkët është i rëndësishëm: ne nuk duhet ta teprojmë.
Burimi: Psikologe- Antonella Fornaro – LILT Biella
Artikulli origjinal në gjuhën Italiane: